غزه؛خاطره ای از درد
تا به حال شده حس مرگ و زنده بودن را با هم در عین واحد داشته باشی؟در یک چشم به هم زدن خانوادمو از دست دادم؛با اینکه نفس میکشم اما همراه اونا مردم.
زندگی هر چی جذاب تر میشه بعدا درد بیشتری به خودش میگیره،این حقیقت ساده با بیرحمی تمام به من ضربه زده.
اهل خانواده ای ساده ام با والدینی دوست داشتنی، برادرانی حیرت انگیز و خواهرانی زیبا، تنها چیزی که میخواستم زندگی حیرت انگیزی بود که داشتم.هرگز به ذهنم خطور نمیکرد که زندگی تا چه حد سنگدل میشه که در یک چشم به هم زدن همه چیز را ازم میگیره.در هشتم جولای 2014 زندگی ما در غزه واژگون شد؛ اسرائیل تانکها ،راکت ها و به اصطلاح سربازانشان را در حمله ای برای نسل کشی مردمان بیگناه و غیر مسلح به جانمان انداختند؛ مردمانی که فقط میخواستند غذایی بر سر سفره شان داشته باشند علی رغم اینکه اسرائیل انها را در محاصره خفه کنندهای قرار داده بودند.
همه چیز وحشتناک بود و مردم خیلی سریع کشته میشدند تا جاییکه حتی امار کشته شدگان از دستمان خارج رفت.اسرائیل به طریقی این قتل عام ها را پنهان کرد و این وهم را به دنیا فهماند که اینها دفاع از خود بوده است.
24 جولای 2014:
رژیم اشغالگر قدس علی رغم کشتارهای وسیعش از هر ابزاری تحت اختیار خود استفاده کرد تا مردم مظلوم غزه را به اعتراف به تحقیر وادار کنند.اما ما هنوز ایستاده ایم و سرهای خود را بالا میگیریم.محمد و محمود برادران من با یکدیگر اولین روز ماه رمضان را با خانواده خود پس از روزکاری خسته کننده افطار کردیم. خیلی خوش گذشت، همه با هم به کودکان که در اطرافمان سرگرم بازی بودند لبخند میزدیم، حتی کودکان ما میدانستند که چگونه وانمود کنند که همه چیز روبه راه است و تانکهای دشمن و هواپیماهای f16 در بیرون از خانه ما نیست که غیرنظامیان را به خاک و خون بکشد. زندگی ما ساده بود اما زندگی در غزه بسیار پیچیده است.
اواخر نصف شب،همه اماده رفتن به رختخواب بودیم،دقیقا به یاددارم که پدرم خودش را برای نماز شب اماده میکرد، برادرانم همراه با فرزندان و همسرانش به خانه خود میرفتند و مادرم برای صحبت با من به اتاقم امده بود؛ شعری که عاشقان بود و انرا از کسی شنیده بود برایم خواند و از من تقاضا کرد که با ان گوش دهم و من هم گوش دادم.در حین خواندن شعر بود که صدای دهشتناکی منطقه ما را به لرزه در اورد فورا به سوی جایی رفتیم که انرا مکانی امن میشناختیم من بیدار شدم وپدر و دیگر اعضای خانواده ام به سوی زیرزمین که گمان میکردند مکانی امن است شتافتند. اما در غزه هیچ جایی امن نیست.
بیدار شدن در بیمارستان ال شفا چیز دیگری بود که به خاطر داشتم ؛ نه هیچ چیز را میفهمیدم و نه درک میکردم سراغ پدرم، مادرم و دیگر اعضای خانواده ام را گرفتم و انها تنها به این پاسخ اکتفا کردند که حال انها خوب است، جراحات شدیدم را تایید کردم و اجازه دادم که دکترها هر کاری از دستشان برمیاید روی ان انجام دهند.برای من فقط دانستن اینکه خانواده ام امن هستند مایه اسایش بود نه جراحاتم.
دکترها از من ایکس ری گرفتند و زخم های را تمییز کردند و انرا بخیه زدند و من رابرای استراحت بر تخت گذاشتند.برادر سوم محمود را میدیدم که در شرایط نامساعدی بود ما حتی میخندیدم و علی رغم حوادثی که رخ داده بود از چیزهای خوب حرف میزدیم.یک ساعت و نیم بعد برادرم مرخص شد ومن سه روز دیگر تنها ماندم به خاطر اسیب از ناحیه سر مرخص کردن من به تاخیر افتاد.
در شنبه شب دوستان به ملاقات من امدند ، نمیتوانستم به علت درد زیاد از جایم حرکت کنم با این حال از اینکه دیگر اعضای خانواده ام حالشان خوب بود، خوشحال بودم. احساس کردم که دوستانم دارند به من ضربه میزنند پس از مدتی یکی از دوستانم به من گفت که حملات هوایی خانه همسایه مان را با خاک یکسان کرده و خانه ما به شدت اسیب دیده و اینکه باید ایمان داشته باشم چون پنج تن از اعضای خانواده ام را از دست داده بودم. مادرم جمیله، پدرم ابراهیم و دو برادرم محمود و احمد و برادرزاده ام ادهام که فقط چهارسالش بود. دوستانم همچنین به من گفتند که دیگر ده اعضای خانواده ام زخمی شده بودند.
افکارم تیره و تار شد و همه چیز برای من تیره و کدر شد از تختم برخاستم و شنیدن اخبار مثل این میماند که نیشم زده اند. با پاهای عریان، به سراغ دوستانم رفتم و از انها تقاضا کردم که مرا به بیمارستان" کمال ادوان" جایی که جنازه ها نگهداری میشدند ببرند.من فقط میخواستم که انها را ببینم.سرهایشان ،دستهایشان و گونه هایشان رابه جز مادرم بوسیدم به من گفتند که نشان دادن جنازه مادرم در حضور مردان مناسب نیست و من حرفشان را قبول کردم. با این حال دیدن انها نیاز من را برای رها کردنشان راضی نکرد، نمیتوانستم از کنارشان بروم.
ادرنالین علیرغم زخم هایم من را سر پاه نگه میداشت. میخواستم بمانم و در تشیع جنازه اعضای خانواده ام شرکت داشته باشم. دوستانم نگران بودند که حال من از ضایعه روحی این وضعیت بدتر میشود.مرا مجبور کردند که از خودم مراقبت کنم و مرا به بیمارستان الشفاء برگرداندند.
در طی این سه روز خودم را به خاطر این حوادث سرزنش میکردم. فکر میکردم که اگر من انها را بیدار نمیکردم اوضاع به نحو دیگری رقم میخورد. بسیار عصبانی بودم که چرا به جای انها من نمردم فکر میکردم که همه اینها تقصیر من بوده و چرا من باید زنده میماندم و انها پیش از انکه بمیرند درد کشیدند؟
از خواهرسیزده ساله ام دیدار کردم که ازشکستگی جمجمه سر ،خونریزی مغزی ،خونریزی داخلی و دو شکستگی در پای چپش درد میکشید.با صدای حاکی از لرزش از من پرسید که مادرمان کجاست؟ و من مادرم را میخوام به او دروغ گفتم که او حالش خوب است و پاهایش زخم برداشته، اتاق را ترک کردم بر زمین نشسته و از ته دل گریه کردم. چاره دیگری نداشتم شرایط او برای من بسیار وحشتناک بود که به او این خبر کوبنده را که کوه را خرد میکرد حال چه رسد به انسان بدهم. از زنداداش هایم ملاقات کردم که به طرز بدی مجروح شده بودند. یکی از انها که مادر یک دختر و یک پسر بود سراغ خانواده اش را گرفت. مجددا به او دروغ گفتم که انها حالشان خوب است. این خبر اندوهگین را که او شوهرش و پسر کوچکش را از دست داده را از او مخفی کردم.بسیار سعی کردم که احساساتم را سرکوب کنم و مانع ریختن اشکهای خود شوم برای اینکه انها به من شک نکنند که دارم دروغ میگویم.به محض اینکه از اتاق خارج شدم افساز خود را به دست دلهوره و اظطراب دادم .با فرار از سلول های زندانشان اشکهایم طوری سرازیر شد که هرگز اینگونه مرحمی بر زخم های قلبم نبود.
پس از مرخصی از بیمارستان به خانه بازگشتم تا ببینم که چه بلای بر سر خانه دوران کودکیم امده است.خواهر بزرگترم و شوهر اناس مرا به انجا بردند. از انچه دیدم کاملا شوکه شدم. در میان خیابان نشستم و هق هق کردم.خانه مان انقدر اسیب دیده بود که با خودم اینگونه فکر کردم که اگر خانه ام اینگونه است پس خانواده ام در زیر این همه خاک و سنگ چه زجر هایی که نکشیده اند!. همسایها سعی کردند که مرا ارام کنند اما اینها همه خالی از فایده بود.
هنگامیکه وارد خانه شدم و در همه جا رنگ خون را دیدم از پا افتادم.تصاویری از حوادث رخ داده در ذهنم شکل گرفت.راکت های لعنتی که خانه های همسایه هارا نابود میکردند انفجاری به شدت مهیب داشت که موجش همراه با ترکش، سنگ ها و خردههای شیشه به داخل خانه های ما هجوم اورد و ما را همراه با خانه ها تکان داده و از ما کشته و زخمی بر جای گذاشت.دوباره مرا سوار ماشین کرده و نزد خانه الهام، خانه خواهرم بردند تا برای مدتی حالم بهتر شود.
دو هفته انجا ماندم در حالیکه از انها خواهش میکردم که بگذاردند من به خانه بروم و اوضاع بهم ریخته انجا را مرتب کنم.میخواستم دوباره خانه را از نو زنده کنم.کار کردم ، تمییز کردم و خودم را رنج دادم در حالیکه زخم هایم هنوز بهبود نیافته بودند.هیچ توجهی به درد نمی کردم ؛ درد اجبارا بخشی از وجود من شده بود.به خانه بازگشتیم و در حالیکه هنوز جنگ بیداد میکرد و وضعیت شدید شده بود مراسم تشیع جنازه یک روزه ای را برگزار کردم.
پس از اینکه همه مردم خانه را ترک کردند به طبقه بالا رفتم و بر تختخوابم نشسته و به این فکر میکردم که دیگرزندگی برایم اهمیت ندارد و از مرگ نمیهراسم. حاضر بودم بمیرم و با خانواده ام محشور شوم.
ساعاتها و روزها گذشت، همه انها عادی بودند اما طعم زندگی را نداشتند.دیگر به ساعت نگاه نمی کردم زیرا برایم هیچ معنایی نداشت.در کل برای من هیچ چیزی اهمیت نداشت.
ایا تا به حال احساس کرده ای که در عین واحد هم زنده ای و هم مرده؟دقیقا چنین حسی داشتم ؛ حسی که به این میماند که با خانواده ام در ان انفجار کشته شده ام لیکن هنوز نفس میکشم.
اخیرا به حال خود امده ام و احساس دوباره به من دست میدهد. اکنون مسئولیت سه خواهرم را برعهده دارم و باید به دو زن داداشهایم نیز کمک کنم که بچه هایشان را که پدرشان را از دست داده اند بزرگ کنند.من باید خانه بشدت اسیب دیده خودرا که توسط انفجار تخریب شده بازسازی کنم. پیشنهاد بورسیه چهارساله ارشد و دکتری رادر دانشگاه کارولینای جنوبی نپذیرفتم.علی رغم همه اینها هنوز نتوانسته ام شغلی پیدا کنم. بدتر از همه انها از این میترسم که در برابر مسئولیتهایم شانه خالی کنم
علی رغم همه اینها، زندگی را از دست داده و دوران بیرحمی را سپری میکنم اما امیدوترم که همه چیز روبه راه خواهد شد و زندگی شکل شاد تری به خود خواهد گرفت.
Gaza: A diary of pain
Have you ever felt as if you were alive and dead at the same time? In the blink of an eye I lost my family - I was breathing, but I had died with them
The more amazing life gets the more painful it becomes later. This simple truth has struck me harshly.
I come from a simple family with lovely parents, amazing brothers, and gorgeous sisters. I would never ever ask for anything more than the incredible life I have had.
It never occurred to me that life could be so stone-hearted that it would take everything from me in the blink of an eye. On 8 July 2014, our life in Gaza was turned upside down. Israel unleashed its rockets, tanks and so-called soldiers in a genocidal attack on armless and guiltless people only trying to put food on their table, despite the strangling siege imposed by Israel.
Things were horrible and people were falling so quickly that we lost count of the victims. Somehow, Israel masked these massacres, conveying a myth to the world that it was an act of self-defence.
24 July 2014
Despite the mass murders committed by the Israeli occuption forces, they used every tool at their disposal to subject the people of Gaza to utter humiliation. Yet we stood tall with our heads held high. My brothers Mohammed, Mahmoud and I had our Ramadan breakfast with our family after a long tiring day at work. We had so much fun, everyone was smiling and the kids were playing around us. Even our children knew how to pretend that everything was okay and that there weren't tanks and F16's outside, killing civilians. Such is our simple, yet very complex life in Gaza.
Close to midnight, everyone was preparing for sleep. I clearly remember my dad preparing for al-Fajr (dawn) prayer before he went to sleep. My brothers were returning to their homes with their wives and children, and my mom came to chat with me in my room. She told me about a poem she heard, loved, and asked me to listen to it, which I did. While reading the poem, a huge roaring sound rattled the area. We immediately ran to what we assumed was a safe place. I woke my dad and the rest of the family headed downstairs towards the ground floor, thinking it would be the safest.
But in Gaza, no place is safe.
The next thing I remember is waking up in al-Shifa hospital. Not understanding nor comprehending anything, I asked about mom, dad, and the rest of the family. Receiving an answer of them being ok, I accepted my severe injury and just let the doctors carry on with whatever they had to do. The relief in knowing that they were safe was all that mattered to me, not my injuries.
The doctors took X-rays, cleaned and stitched up my wounds and put me to bed for rest. I saw my third brother Mahmoud who was also in poor condition - we even laughed and said everything was fine despite what had happened. Half an hour later, my brother was discharged and I stayed alone for three long days as my release was delayed due to head trauma.
At noon of the first day, my friends came to visit me. I was suffering from a tremendous amount of pain and couldn’t move. Yet in my mind, I was happy because the rest of my family was fine. I felt that I had somehow taken a hit for them. After awhile, one of my friends told me that the airstrike levelled our neighbour's house, and our home was significantly damaged, and that I had to have faith, as I had lost five family members. My mom, Jamila, my dad, Ibrahim, my two brothers, Mohammed and Ahmad, and my nephew, Adham, who was four years old. They also told me that 10 other family members had been wounded.
My thoughts eclipsed and everything went black. I jumped out of my bed, stung with the venom of this news. With bare feet, I ran to my friends asking them to take me to Kamal Adwan Hospital where their bodies were being held. I just needed to see them. I kissed their heads, hands, and cheeks, except for mom. I was told it was inappropriate to uncover her in the presence of men, and I believed them. Yet seeing them didn’t satisfy my need for closure. I coudn't leave their sides.
Regardless of my own wounds, adrenalin was keeping me on my feet. I wanted to stay and attend the burial of my family members. My friends were concerned that my condition would only worsen from the trauma of the situation. They forced me to take care of myself and took me back to al-Shifa Hospital.
During those three days, I blamed myself for what had happened. I thought that if it hadn't been for me waking them up, things would have been different. I was so angry that I wasn’t the one who died instead of them. I thought it was my mistake. Why should I live while they suffered and died?
I visited my 13-year-old sister Alaa who suffered from a skull fracture, brain haemorrhage, internal bleeding, and a double fracture in her left leg. She asked me with her trembling voice: "where is mom? I want mom!" I lied to her and said that she was fine but that she had wounded her feet. I left the room, sat on the floor, and cried my heart out. I had no choice. Her condition was already too horrible for me to tell her devastating news that would break a mountain into pieces, let alone a person.
I also visited my sisters-in-law who were also badly injured. One of them, a mother of two sons and a daughter, asked about her family. Again, I lied and said that they were fine. I concealed the sad news that we had lost her husband, my brother, and her youngest son.
I tried as hard as I could to suppress my feelings and hold back my tears so that they would not suspect that I was lying. As soon as I left the room, I let my anguish overtake me. Escaping their prison cells, my tears drew never-to-be healed scars on my heart.
Upon being discharged, I returned to my home to see what had become of the place of my youth. My oldest sister and Enas's husband took me there. Completely shocked at what I saw, I sat down in the middle of the street and sobbed. The house was so damaged that I thought to myself, "If the house is in this condition, my family must have been tortured under this rubble." Our neighbours tried to comfort me, but their efforts were in vain.
Entering the house and seeing blood everywhere, I collapsed. I experienced a flashback of what I thought had happened. The hellish rocket destroying our neighbour's house had a blast so powerful that its wave, accompanied with shrapnel, stones, and pieces of glass stormed through our home, tossing us about the house and leaving us either dead or wounded.
Again, I was put in a car and taken to my sister, Elham's house to recover for a few days.
I stayed there for two weeks while I pled to go home and try to begin cleaning up the mess. I wanted to make the house livable again. I worked and cleaned and pained myself, since my injury had not even begun to heal yet. I did not care about the pain, it forcibly became a part of my existence.
We came home and held a one-day funeral as the war was still raging and the situation was snowballing.
After all the people left, I went upstairs and sat on my bed thinking that I did not care anymore and that I was not afraid to die. I am ready to die and be reunited with them.
Hours and days went by. They were all the same with no flavour of life, only routine. I stopped looking at the clock as time meant nothing to me anymore; I just stopped caring altogether.
Have you ever felt as if you were alive and dead at the same time? That is exactly what it felt like; feeling like I had died with my family in the blast even though I was still breathing.
Only recently have I gotten back on my feet and started to feel again. I am now responsible for three younger sisters, and I must also help my two sisters-in-law in raising their children who have lost their fathers. I also must repair the severe damage inflicted on my house from the explosion. I turned down a four-year Master and PhD scholarship at the University of South Carolina. All that, and I still cannot find a job.The worst part is the fear that I won't be able to live up to my responsibilities.
Despite everything I have lost and the harsh life I am living, I am hopeful that things will become better and life will be brighter.
he views expressed in this article belong to the author and do not necessarily reflect the editorial policy of Middle East Eye.
Photo: A picture taken on 8 March 2014 shows a partial view of the Dimona nuclear power plant in the southern Israeli Negev desert (AFP)
- See more at: http://www.middleeasteye.net/columns/middle-easts-nuclear-double-standar...
- Ismail Abu Aitah is an English Language and Literature graduate from Al-Azhar University-Gaza who is a writer participating in the We Are Not Numbers Project.
The views expressed in this article belong to the author and do not necessarily reflect the editorial policy of Middle East Eye.
مترجم:سید علی سجادی